در پی حمله انتحاری شام یک شنبه در یک میدان ورزشی در ولایت پکتیکا، مقام های محلی در این ولایت میگویند که در نتیجه این حمله انتحاری در ولسوالی یحیی خیل این ولایت، ۶۱ تن کشته شدند و بیش از ۶۶ تن دیگر زخمی شده اند.

پس از این حمله دیروز سخنگوی ریاست امنیت ملی گفته است که قاری میر احمد مشهور به چوتا مصطفی، قاری عمری، ملا رحیم اله یا مشهور به ملا کبیر از باشندگان اصلی ولایت پکتیکا هستند که تحت فرمان دهی والی نام نهاد شبکه حقانی در این ولایت فعالیت های تروریستی خود را راه اندازی میکنند و این ها بزرگ ترین قاتلین مردم شریف پکتیکا هستند. قبل از این نیز حملات خونین و کشتار مردم بیگناه ملت افغانستان را یا گروه طالبان و شبکه حقانی و دیگر گروههای تروریستی بر عهده میگرفتند که بنیان ایجاد و تمویل و محل حیات کنونی آنان پاکستان میباشد.

همواره سیاست بارز پاکستان در قبال افغانستان، حمایت آگاهانه از گروه تروریستی شبکه حقانی و گروه طالبان و دیگر گروه های مسلح است که از کینه و اهدافش در افغانستان نشأت گرفته است. سیاست پاکستان از مفهومی به نام (عمق استراتژیک) به وجود میآید. حمایت پاکستان از طالبان به استراتژی و اهداف این کشور برمی گردد که بر چند مؤلّفه اساسی استوار است:

 1- تشکیل دولت تحت الحمایه یا تحت نفوذ در کابل

 2- تقویت عمق استراتژیک پاکستان در برابر هند

 3- حلّ مسأله ی دیورند و به رسمیّت شناخته شدن خطّ مرزی.

 با توجّه به مؤلّفه های مذکور، یکی از عوامل مهم احیای طالبان هم، مسأله ی خط مرزی دیورند، به تبع آن، حمایت های دولت پاکستان از این گروه است. مسئله ی کشمیر و مسئله ی خطّ دیورند برای پاکستان دو مسئله ی حیاتی به حساب میآید. هر دو مورد به مسائل ارضی و مرزی مربوط میشود که پیچیده ترین و حسّاس ترین موضوع و مسئله در روابط کشورهاست. به نظر میرسد دخالت پاکستان در افغانستان با توجّه به این دو مسئله رخ میدهد. به عبارت دیگر، اگرچه پاکستان از مداخله در افغانستان اهداف مختلفی دارد؛ امّا دو هدفِ استفاده از افغانستان به عنوان عمق استراتژیک خود در مقابل هندوستان و استقرار شرایطی در افغانستان که باعث رسمیّت یافتن خط دیورند به عنوان مرز رسمی شود، برجسته تر و اساسی تر به نظر میرسد. از دید اسلام آباد اگر قرار است این دو هدف تحقّق یابد، حمایت از گروه های تروریستی اجتناب ناپذیر است؛ مگر این که واشنگتن با ساز وکارهای مسالمت آمیز به حلّ بحران کشمیر و خطّ دیورند مبادرت ورزد.

پاکستان انتظار دارد در ازای همکاری اسلام آباد با امریکا در منطقه، واشنگتن هندوستان را ترغیب کند برای حلّ نهایی بحران کشمیر با پاکستان وارد مذاکره شود. به همین شکل، اسلام آباد انتظار دارد امریکا از موقعیّت هژمونی خود در افغانستان استفاده کند و دولت کابل را به پذیرش خط دیورند به عنوان مرز رسمی وادار نماید.

به هر صورت باید گفت، حمایت های ارائه شده به وسیله ی حکومت پاکستان و شبکه های بنیاد گرا به شکل پناهگاه ها و حمایت های ایدئولوژیک و لجستیک، یکی از مهم ترین عوامل در احیای طالبان بوده و آن ها را قادر ساخته ناآرامی ها و خشونت های روزافزونی را به وجود آورند. پاکستان سیاست دوگانه ای در قبال افغانستان داشته است؛ این کشور به دولت کابل تضمین میدهد که در آوردن صلح به افغانستان همکاری میکنند و از سوی دیگر به گروههای تروریستی در دسترسی شان به افغانستان و ایجاد ناآرامی در این سرزمین سوخته یاری میرساند. در حقیقت، پاکستان و این گروه ها دشمنانی علنی و همزمان دوستانی پنهانی هستند.

در پایان یاد آور میشویم که اگر ما خواهان نابودی تروریسم در افغانستان هستیم، باید بدانیم که پناهگاه های امن پاکستان برای هر گونه عملیات ضد شورش موفقیت آمیز در افغانستان، مانع هستند. از اینرو، نیاز فوری احساس میشود تا پناهگاه ها و اردوگاه های آموزشی از بین بروند و حمایت های لجستیک، مالی و ایدئولوژیک که به وسیله ی دولت پاکستان و شبکه های بنیادگرا فراهم میشود، قطع شوند.

برای این که ایالات متحده و متحدانش نزاع افغانستان را که به پایان رسانند و به کشور ثبات ببخشند، باید تلاشی هماهنگ و مشترک جهت مبارزه با دلایل ریشه ای شورش طالبان صورت دهند، نه این که درصدد رفع اثرات آن باشند و به ظواهر بپردازند. جهت انجام این امر، آن ها باید عملیات ضدّ شورش گسترده ای را در مناطق قبیله ای پاکستان انجام دهند که به معنای تجاوز نظامی حاکمیت پاکستان نیست؛ زیرا ظاهراً این کشور بخشی از جنگ علیه تروریسم است. به علاوه، استفاده از نیروهای مسلّح و هدف قرار دادن منبع تهدید، عملاً زمینه را برای مذاکره با طالبان میانه رو فراهم خواهد کرد؛ زیرا ماهیّت شورش ها و ناآرامی های افغانستان حاکی از آن است که کلیه ی تلاش های موفّقیّت آمیز جهت مذاکره و برقراری صلح باید از موضع قدرت انجام پذیرد و نه از موضع ضعف. در نتیجه، طالبان یا باید به صلح تن دهند یا به نابودی. اگر این امر صورت نگیرد، جنگ در افغانستان پایان ناپذیر خواهد بود.

لینک مطلب: https://www.ansarpress.com/farsi/3023

*	نـامـ و نـامـ خـانوادگی
*	نظر شما
چهار عدد تصوير را عينا در زير بنويسيد.
*

	تلاش حکومت طالبان برای عبور از انزوای سیاسی
	خطر بازی با کارت تروریزم برای بازیگران اصلی آن
	ترامپ؛ گورباچُف امریکایی، آیا تاریخ تکرار می شود؟
	امریکا و پاکستان با کارت تروریزم وارد بازی تازه می شوند
	سخنرانی ترامپ در کنگره شکاف ملی ایجاد شده در امریکا را عمیق‌تر می‌کند
	سنگسار مجازی یک دختر!
	حکومت طالبان و پاکستان از همدیگر چه می‌خواهند؟
	قهرمان سازی زلنسکی از سوی رسانه های غربی؟
	تاثیر نزدیکی امریکا و روسیه بر رابطه تهران و مسکو چه خواهد بود؟
	افزایش سفر های مقامات پاکستانی به کشورهای منطقه
	اختلاف مواضع عربستان و مصر در خصوص سوریه
	حکمتیار: در افغانستان همه دست به ماشه اند
	انتقال میزبانی کنفرانس امنیتی هرات؛ از آسیا به اروپا
	بررسی علل سقوط دولت‌ها در سوریه و افغانستان
	بازی خطرناک اردوغان در سوریه و آینده تاریک خاورمیانه
	سابقه واشنگتن در تعامل با تروریزم
	اتحادیه اروپا؛ مانع جدید در روند صلح ارمنستان با آذربایجان؟
	داعش در افغانستان جسورتر شده است
	جایگاه ایران در آبنده سوریه چیست؟
	ترور خلیل‌‌الرحمان حقانی؛ چند ابهام و یک اتهام
	سقوط اسد، خاورمیانه به کام افراطگرایی
	آیا ایران فرماندهان و نیروهایش را از سوریه خارج می‌کند؟
	افزایش تقویت روابط با حکومت طالبان از سوی چین
	آیا زمان برقراری آتش بس در غزه فرا رسیده است؟
	ترس بزرگ پاکستان از شبکه حقانی